Niczego nie zdobywa się na zawsze

 Nie mierz czasu godzinami, lecz poziomem skupienia, jakie potrafisz utrzymać. Czas jest bowiem jedynie iluzją. Zwróć uwagę na to, co dzieje się w danej chwili, a zrozumiesz, że czas to tylko forma, za pomocą której odmierzamy nasze doświadczenia.

 Czas jest jak rzeka, której nie możemy dotknąć dwukrotnie, bo przepływająca woda, to już nie ta sama woda, która była przed chwilą. Czas mija nieubłaganie, nie zważając na nasze starania, aby go zatrzymać.

 Czas jest wymiarem, w którym występuje fenomen miłości, ale także fenomen zła. Kontrola czasu oznacza kontrolę tych dwóch zagadnień.

 Czas nas uczy, zbyt często na własnych błędach, że życie nie jest basenem, lecz oceanem. Zbyt wielkim, by poznawać jego głębie. Zbyt nieprzewidywalnym, by przewidzieć jego sztormy. Zbyt pięknym, by go nie kochać.

 Czas jest zbyt wolny dla tych, którzy czekają, zbyt szybki dla tych, którzy się boją, zbyt długi dla tych, którzy cierpią, zbyt krótki dla tych, którzy się radośnie bawią, ale dla tych, którzy kochają, czas jest wiecznością.

 Czy jest coś bardziej cennego niż czas? To on przyjmuje, poznaje, odnosi, utrzymuje, pokonuje wszystko. Czas może więcej niż siła natury, bo on sam aby nazwać, nie jest czymś, co trwa a co czyni, że wszystko trwa.

 Proszę nie przeszkadzać, czekam na piątek.

 Czas jest jak rzeka - nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo woda, której dotknąłeś, pójdzie już dalej. Ciesz się więc każdym momentem życia.

 Czas jest postrzegany jako coś nieosobistego, obiektywnego, jako swoisty format, w którym istnieje całe nasze życie, gdy na prawdę jest – niejako paradoxalnie – najosobistowszym aspektem naszego bytowania.

 Wszystko porusza się, biegnie, różni się, nic nie zatrzymuje Czasu. Jak rakieta, jak strzała z łuku celuje w nieznane. Wołać za nim bez słów: wróć, choć wiesz, że nie wróci.