Ważność czasu

 Nie wiedziałam jak sobie umeblować czas.

 Czas jest najbardziej naglącym nauczycielem w naszym życiu. On ciągle pędzi do przodu, nie dając nam chwili wytchnienia. A przecież wszystko, czego możemy się od niego nauczyć, musi zostać zrozumiane w odpowiednim czasie, bo tak niewiele mamy chwil na ziemi, by naprawdę żyć.

 Czas nie zna podziału na minuty, godziny, na dni i noce, lata i wieki; to my go sobie tak podzieliliśmy, dla swojej wygody, by móc go zjadać kawałkami.

 Czas jest jak ruchoma piaskownica. Raz strumień piasku przesypuje się z jednego końca do drugiego, a raz odwrotnie. Ale nigdy nie zatrzymuje się w miejscu.

 Cokolwiek robimy, to zawsze będziemy zmierzać do przyszłości. Nawet jeśli wspominamy przeszłość, to robimy to z myślą o teraźniejszości i przyszłości. Czas nie jest nam obojętny, nie możemy mu być obojętni my.

 Nawet jeśli starasz się żyć w pełni, czasami zapominasz o prawdziwym znaczeniu życia. Czas jest nieubłaganym nauczycielem, przypominając, że czasem mniej znaczy więcej, a każda chwila jest bezcenna.

 Czas jest rzeką biegnącą poprzez moje ziemskie dni. A kiedy zanurzam palce w jego nurt, cichym fale odrywają się od moich dłoni i płyną zgodnie z rzędem przeznaczenia. Moja samość wraca do mnie. Wszystko jest jak jest, a ja jestem jak jestem.

 Czas jest jak rzeka, nie możesz dotknąć dwa razy tego samego miejsca, bo przepływa do następnego. Czas jest nienawiązalny, niepowstrzymany, niewidzialny, nieskończony i wieczny. Czy możemy go zrozumieć? Czy możemy go zatrzymać? Czy możemy chwycić go? Czy możemy go zobaczyć? Czy możemy to przetrwać?

 Czas jest płatnikiem wszystkich długów, w końcu stójmy na straży naszych dni, są one krótkie, o wiele za krótkie, aby móc je trwonić na niepotrzebne kłótnie, na złość i gniew.

 Czas jest jak rzeka, której wody nabierają coraz większej prędkości, im dalej przepływają. Golgota i inne katastrofy stanowią potężne wodospady, a dzień powszedni - jest jak leniwa rzeka. Ale nieważne, jak szybko, jak wolno - wszystko płynie.