Felix, qui potuit rerum cognoscere ...

 Rzeczywistość nie jest rzeczywistością bez umysłu, który ją postrzega. Kiedy umysł jest pusty, rzeczywistość staje się taka, jaka jest. Głęboki pokój tego stanu przekracza wszystko, co znamy i rozumiemy. Jest poza pojęciami prawdy i fałszu, dobra i złego, ja i nieto.

 Człowiek, spostrzegając coś oczami, dowiaduje się tylko o tym, co jest daleko od siebie. Nie widzi siebie samego. Człowiek jest dla samego siebie najtrudniejszym do poznania obiektem.

 Nigdy nie dawaj złudnych nadziei, jeśli nie masz zamiaru angażować się w związek, bo reakcja drugiej osoby może być tragiczna.

 Nie przychodzi człowiekowi do głowy, że dzisiejsze prawdy mogą jutro okazać się kłamstwami, i że co było poza wszelką wątpliwością, może następnego dnia budzić największe wątpliwości.

 Czy jestem zdecydowany, omiń wszelką prawdę, z wyjątkiem jednej: że nie ma sensu być człowiekiem, który nigdy nie szuka, że nie ma sensu być człowiekiem, który nigdy nie próbuje. Czy jestem zdecydowany, by całe moje życie sprowadzało się tylko do tego: że jestem człowiekiem, który szuka?

 Człowiek nie może udawać, że stoi wyżej od innych stworzeń w dziedzinie etyki, duchowości, rozwoju lub cywilizacji, żyjąc jednocześnie według niższych standardów niż sęp lub hiena.

 Sztuką nie jest mieć sen, lecz sztuką jest go zapamiętać.

 Wszelki ból jest złem, ale nie każdego bólu należy unikać.

 Jestem zwolennikiem poszukiwania prawdy, bo to jedyna rzecz, która właściwie nie oszukuje ludzi. To jest siła, która cnót obudza, która łagodzi, nasyca, której możemy bezkarnie nie oszczędzać.

 Nie odkrywamy prawdy, jedynie zatrzymujemy się na pewnym odcinku poszukiwań. Zawsze za tym, co wiemy, kryje się inna niewiadoma. Jak za horyzontem. Jak dalej w głąb atomów.