- Nie patrz, nie patrz! - Spojrzałam. - Ja też.

 Człowiek jest tylko drobną frakcją tego co może nim być. Jest tylko w niewielkim stopniu zrealizowanym. Jest pękającym, nie znoszącym bólu namiotem, za dużym dla tego, co go zamieszkuje.

 Człowiek to kosmiczna istota, na której zależy cały wszechświat. To niewzruszone jestestwo, esencja, której kryształową czystość zachowuje jedynie w sobie samym. W nim jest pierwiastek Bóstwa, którego nie można zniszczyć, on jest prawdziwym Bogiem, który w sobie samym wszystko dostrzega i wszystko kocha.

 Aby być wielkim, trzeba być kiedyś małym.

 Życie od śmierci może dzielić naprawdę cienka linia.

 Ile mądrości jest we wszystkim, co dzieje się pod niebem!

 Człowiek to tylko strzępek całego wszechświata. Ale jest to pomyślne strzępek. W sobie nosi resztę wszechświata.

 Exegi monumentum aere perenniuszbudowałem pomnik trwalszy od spiżu.

 Gdy dwaj robią to samo, to nie jest to samo.

 Człowiek jest tylko drobinką w nieskończonym wszechświecie. Ale jest w nim coś, co go wywyższa ponad gwiezdne niebo - jego umysł, zdolność do refleksji, do poznawania prawd, które kierują wszechświatem i do szukania sensu jego istnienia.

 Myśl o przemijaniu wszelkich ziemskich spraw jest źródłem nieskończonych cierpień i nieskończonych pocieszeń.