Rzeczywistość jest zawsze o wiele bogatsza, głębsza i nieprzewidywalna niż jakiekolwiek koncepcje umysłu, które próbują ją opisać. Im więcej będziemy wiedzieć tym więcej zdamy sobie sprawę, jak wiele jeszcze nie wiemy.
Nie jest rzeczywistością to, co widzimy, ale to, o czym marzymy. Rzeczywistość zawsze odbiega od naszych wyobrażeń i pragnień, ale to właśnie one nadają jej sens i kierunek.
Kieruj się do wschodzącego słońca i cień pozostanie za tobą. Prostota jest najtrudniejsza. Szukając prawdy, pamiętaj o stałej niepewności wszystkiego.
Rzeczywistość nie zależy od naszego zdania o niej. Jak jest, tak jest, czy nam się to podoba, czy nie. My, ludzie, nie możemy jej zmienić, możemy jedynie jej zdania zmienić, ale to nic nie zmienia w rzeczywistości.
Ciągle powtarzamy sobie, że człowiek, który nic nie robi, marnuje swój czas, a zapominamy, że życie jest zrozumiane tylko przez tych, którzy mają go na tyle, żeby się zatrzymać.
Człowiek nigdy nie jest tym, co pokazuje – jest zawsze dużo więcej, niż się wydaje. Często mniej, niż chciałby pokazać. Zawsze coś innego, niż chciałby być. Człowiek jest zawsze ukrytą tajemnicą, również dla samego siebie.
Świat, który widzimy z naszej perspektywy, może nie być prawdziwym obrazem rzeczywistości. To, co uważamy za prawdę, może być tylko iluzją naszego umysłu.
Życie jest problemem, ponieważ zawiera problem. Może być on jednak pozytywnym impulsem, jeśli pozwolimy mu stać się wyzwaniem, a nie przeszkodą. Najlepsza odpowiedź, jaką możemy dać na pytanie o sens istnienia, to osiągnąć pełnię własnego potencjału, zarówno duchowego, jak i cielesnego.
Życie może być zrozumiane tylko wstecz, ale powinno być żywione naprzód. To jest paradoks, który daje nam zarówno krzywdę jak i płynącą z niego mądrość.
Istnienie bez doskonałości jest puste, a doskonałość bez istnienia to absurd. To, co jest doskonałe, musi istnieć, bo co mogłoby być doskonalsze niż istnienie?
Człowiek to tylko strzępek całego wszechświata. Ale jest to pomyślne strzępek. W sobie nosi resztę wszechświata.
Najlepszym dowodem, że pogląd człowieka jest prawdziwy, jest to, że jest w stanie sprowokować innych do tego, żeby go zdali sobie sprawę z tego samego. Najgorszą formą brainwashingu jest to, kiedy ktoś znajduje uzasadnienie dla tego, żeby przestać zadawać pytania.