Filozofia o naturze człowieka

 Używaj dnia, jak najmniej ufając przyszłości.

 Filozofia nie służy do tego, by rozwiązywać zagadki, lecz do tego, by poddawać w wątpliwość oczywistości. A jej najważniejszym narzędziem jest pytanie, które zmusza do myślenia.

 Nie ma niczego na świecie - poza pustką - czego natura nie byłaby w stanie znieść. Stan, który definujemy jako istnienie, jest więc również stanem cierpienia. O zupełnej zgodności z naturą moglibyśmy mówić tylko wtedy, gdyby człowieka nie odczuwało się jako czegoś odmiennego, ale gdyby on sam był naturą.

 Serce ma swoje racje, których rozum nie zna.

 Świat, który widzimy z naszej perspektywy, może nie być prawdziwym obrazem rzeczywistości. To, co uważamy za prawdę, może być tylko iluzją naszego umysłu.

 Kiedyś ktoś mnie zapytał: Co dla Ciebie w życiu jest najtrudniejsze? Odpowiedziałam, nie wiem.
Że chyba nie ma takiej rzeczy. Teraz już umiem odpowiedzieć na to pytanie. Gdy dziś mnie zapytacie co jest dla mnie najtrudniejsze, odpowiem:
Najtrudniej w życiu patrzeć jest w oczy ukochanej osoby i widzieć pustkę. Zupełnie nic. Obojętność, zero tęsknoty. Najtrudniej czuć że się ją kocha całą sobą i wiedzieć że bez niej nie można żyć ale ona bez Ciebie jest szczęśliwa. Najtrudniej kochać bez wzajemności. Tak. Tak bym odpowiedziała.

 Przeto odrębność człowieka polega na pojmowaniu i osądzaniu idei ogólnych i wyciąganiu rzeczy nieznanych
z nauk i sztuk. To wszystko jest w mocy jednej duszy.

 Dwie rzeczy wzbudzają moje zdumienie: niebo gwiaździste nade mną i prawo moralne we mnie.

 Być człowiekiem, to czuć, kładąc swoją cegłę, że bierze się udział w budowaniu świata.

 Najważniejsze rzeczy są najtrudniejsze do zrozumienia, ponieważ nasz umysł ukrywa je pod powłoką oczywistości. Tak naprawdę nic nie jest oczywiste, poza tym, że istniejemy, że mamy percepcje i emocje.