Artysta często nie wie, co robi, gdy porwie go natchnienie.

 Oplatam się ciasno ramionami, aby nie rozpaść się na kawałki.

 Wahanie jest złodziejem czasu. Trzeba wszystko umieć chwytać za kołnierz.

 Teraz jest chwila żeby usiąść i pomyśleć. Zapłakać. A potem znowu się podnieść.

 Wypowiedziana czy nie, myśl istnieje i ma swoją moc.

 Świadek jest trochę ofiarą i trochę sprawcą. Patrzy na zabijanie i ucieka.

 „Lepiej się rozstać. W każdej sprawie ludzkiej istnieje krąg, którego nie powinno się przekraczać. Lepiej odejść i ocalić chociażby wspomnienia. Szacunek. Godność. To mimo wszystko nie są takie głupie sprawy, jakby się zdawało.

 Ja czuję się u siebie tam, gdzie jestem obca.

 Potężna siła upartej codzienności.

 Kto się nudzi, sam sobie winien.

 A tamta chwila była tylko jedna.