I czuł, że jest zupełnie niewyjątkowy w najlepszy możliwy sposób.

 Ludzie są bezradni wobec losu, są ofiarami czasu. I własnych uczuć...

 Stworzymy dom gdzieś w sobie i będziemy go wszędzie ze sobą nosić.

 To nie nasze życie jest krótkie,
to my czynimy je krótkimi zajmując się sprawami niepotrzebnymi.

 Może w życiu jest tak, że aby coś docenić, trzeba otrzeć się o stratę.

  Im bliżej jesteśmy chwili szczęścia,
tym bardziej niepokoi nas jego ułuda.

 Gdy tylu ludzi pochwala to samo, wtedy łatwo jest dojść do wniosku: jedzmy gówna, przecież miliony much nie mogą się mylić!

 Tajemnica, którą się dzielimy, przestaje być tajemnicą.

 – Jolu, zdejm kapelusz. Będziemy uprawiać miłość francuską!
– Jurku, spokój się!

 Najbardziej podobały mi się te momenty, kiedy nie działo się nic szczególnego.

 I tu mi powiedział coś tak mądrego, co stało się dla mnie nauką i dewizą mojego postępowania do końca życia. Powiedział zdziwionym tonem: „To ty na mnie liczysz? Och, jaki ty jesteś głupi. Naucz się w życiu liczyć tylko sam na siebie.”. Tu miał rację. Przestałem liczyć na ludzi, więc tym większą radość sprawia mi każdy przypadek ludzkiej życzliwości i bezinteresownej pomocy.