Najbardziej obawiam się tego, że się Bogu znudzimy.

 Fale paradoksu rozlewały się po morzu przyczynowości.

 Ludzie genialni są podziwiani, bogatym się zazdrości, potężni budzą strach, ale tylko ludziom z charakterem można zaufać.

 "A ty czekałaś na deszczu
Na łzy, które moje serce uwięziło"

 Zaraz, ale co mnie właściwie w nim tak ujmowało? Idzie o to, że człowiek, który w głębi siebie nie kryje niespodzianki, z reguły nie bywa interesujący.

 Nadzieja, ten ptak w klatce, który nigdy nie umiera, wyrwała się na wolność.

 Ci, których kochamy, najbardziej mogą nas podnieść na duchu w sekundę i nas zniszczyć, wcale się o to nie starając.

 Jak się nie ma celu, wszystko się rozlatuje, rozłazi. Trzeba mieć dokąd iść.

 Słabość ma zawsze jedna konsekwencję - zamiłowanie do wielkich słów bez treści.

 Ile spraw ukrywamy przed sobą, choć uważamy się za przyjaciół.

 Człowiek urodził się, by żyć, a nie szykować się do życia.