Pokój bez książek to jak ciało bez duszy.

 Bo kiedy wychodzi się z ciemności, słońce wydaje się jeszcze jaśniejsze.

 Wtedy pomyślałem, że nic tak nie postarza jak miłość.

 Kiedy nie ma się nic do roboty, myśli stopniowo płyną coraz dalej i dalej. A gdy pójdą za daleko, trudno za nimi nadążyć.

 Ciężar niepodjętych decyzji przygniatał mnie tak bardzo, że poczułam, jakbym już nie mogła się wyprostować.

 Nie jestem ładna. Nie jestem piękna. Jestem promienna niczym słońce.

 Przygotowałam się na najgorsze i wiem już, że się nie pozbieram, gdy nadejdzie.

 Stop, nie wiem dokąd zmierza ten świat, ale chyba to już nie mój kierunek...

 Nie jestem fatamorganą, nie jestem złudzeniem, jestem rzeczywistością.

 Każdy ma swoją namiętność, co zżera mu serce, niby robak miąższ owocu.

 To wielka szkoda, że musimy żyć, ale prawdziwą tragedią jest to, że mamy tylko jedno życie.