Wściekłość hartuje wolę ze stali.

 Jakim cudem ludzkość nie wymarła, skoro tyle wysiłku trzeba włożyć w wychowanie jednego dziecka?

 Na świecie nie ma nieprzewidywalnych osób. Są tylko ludzie, których nie rozumiemy.

 Młodość już taka jest, sama ustala granice wytrzymałości, nie pytając, czy ciało to zniesie. A ciało zawsze znosi.

 Najgorzej, kiedy sama nie wiesz co czujesz.

 Wiedzieć, że ktoś cierpi pod twoim dachem, to jak czuć swędzenie i nie móc się podrapać.

 Trzeba żyć tym, co się ma, nie tym, co się straciło.

 Po prostu musimy się nauczyć korzystać z tego, co przynosi życie.

 Umierając, jeszcze żyjemy.

 Współczesnego człowieka niszczy pośpiech. Nigdy się nie zatrzymuje. A przecież tajemnicą szczęścia jest umieć czasem przystanąć.

 Jeśli nie jesteś szczęśliwy, najlepiej przestań się tym zamartwiać i zobacz, jakie skarby możesz odnaleźć we własnym nieszczęściu.