Czasami czyny przemawiają lepiej niż słowa.

 Słowa ograniczają, czasami milczenie bywa wymowniejsze i zawiera w sobie więcej treści.

 To ja was zabiłam, myślę, mijając stertę trupów. I was. Was też.

 Nawet jeśli ty straciłaś wiarę w marzenia, one wciąż wierzą w ciebie.

 Zawsze trudno jest uwierzyć, że straszne rzeczy zdarzają się naprawdę. Nie wierzymy w to nawet po latach.

 Co mnie nie zabije... Lepiej niech zacznie uciekać.

 Jego dusza wzbiła się pod niebiosa, by zaraz runąć na ziemię.

 Straszna jest nie sama śmierć. Straszne jest jej oczekiwanie.

 Życie jest krótkie. Może trzeba
chwytać tyle dobrego, ile się da.

 Właśnie tu i teraz, jak zwykł mawiać stary przyjaciel, jesteśmy w płynnej teraźniejszości, gdzie ostrość wzroku nigdy nie gwarantuje klarowności spojrzenia.

 On był równie delikatny jak jesienny motyl czekający, aż zniszczy go pierwszy mróz.