Tylko to, co stracone pozostaje wieczne.

 Lepiej zostać samemu niż w złej kompanii.

 Zacznij uciekać,
a będziesz uciekać
zawsze.

 Życie to jednak coś więcej niż tylko ucieczka przed bólem.

 A jednak często jest, że ktoś słowem złym zabija tak, jak nożem.

 Brakujących fragmentów nie da się wpasować w swoje wnętrze, gdy się je już raz straci.

 Są jednak takie poranki, że budzisz się i przestajesz wierzyć, że gdziekolwiek na świecie jest pięknie. Albo że on w ogóle istnieje, że jest jeszcze coś poza tym jednym pokojem, gdzie trzymasz smutek w sobie.

 W chaosie mroku żyją upiory.

 Czuje się jak człowiek, który na próżno żył.

 Świat nie zginął i nie spłonął. Przynajmniej nie cały. Ale i tak było wesoło.

 Rozumiem, że nie da się uciec przed przeznaczeniem. Niepotrzebnie próbowałam.