Tylko to, co stracone pozostaje wieczne.

 Że twój mrok nie zdoła zgasić mojego światła. Obiecaj.

 Nie można czekać w nieskończoność na osiągnięcie
doskonałości. Trzeba opuścić bezpieczne schronienie i ruszyć
naprzód, padając i powstając wraz z innymi.

 Może człowiek, jak skóra na dłoniach, robi się twardszy pod wpływem stale zadawanego bólu.

 Bohaterowie mają to do siebie, że ich moc wzrasta w miarę powtarzania opowieści.

 Zamknęłam wieczność w strzykawce, by tłokiem regulować czas.

 Tylko ktoś całkowicie pozbawiony zasad mógł znajdować upodobanie w bólu.

 Jedyną nadzieją jest... nadzieja.

 Ja wciąż próbuję zrozumieć samą siebie.

 Ludzie nie dzielą się na dobrych i śmierciożerców.

 Być zakochanym, to być szalonym przy zdrowych zmysłach.