Idź pewnie w kierunku swoich marzeń.

 Ty jesteś moje imię i w kształcie, i w przyczynie...

 Żeby naprawdę żyć, trzeba naprawdę kochać.

 Dla każdego, kto się boi, jest samotny albo
nieszczęśliwy, stanowczo najlepszym środkiem
jest wyjście na zewnątrz, gdzieś, gdzie jest się
zupełnie sam na sam z niebem, naturą i Bogiem.
Bo dopiero wtedy, tylko wtedy, czuje się, że
wszystko jest tak, jak być powinno i że Bóg
chce widzieć ludzi szczęśliwymi wśród prostej,
ale pięknej natury. Jak długo to istnieje, a będzie
na pewno zawsze istnieć, wiem, że we wszystkich
okolicznościach, istnieje zawsze pociecha na
każde zmartwienie. I wierzę mocno, że
natura potrafi ukoić każde cierpienie.

 Pamiętaj także o tym, że kochałam, i że to miłość skazała mnie na śmierć.

 W palcach wyobraźni trzymam niedopałek marzeń.

 Z oceanu błogiej nicości trafiłam wprost na rozpędzoną karuzelę wrażeń.

 I w ogrodzie śmierci zaczął się taniec życia.

 Możesz kogoś, kto ma oczy zawiązane, nie wiem jak zachęcać, aby patrzył przez opaskę, a i tak nic nie zobaczy.

 Tak trudno się rozstać z twarzami, człowiek chciałby patrzeć i patrzeć.

 Gdybym mógł Cię teraz gdzieś zabrać, zabrałbym Cię tam, gdzie każdy twój uśmiech to nowy wschód Słońca, na każde twoje słowo odpowiada chór słowików, a każda twoja łza to cały wodospad. To się dzieje w moim sercu...