Źle się w marcu urodzić, bo trudno takiemu dogodzić.

 Opowiedziałbym wam tę historię do końca, ale boję się porzygać.

 Byłam dzieckiem, któremu brakowało miłości i poczucia bezpieczeństwa.

 Los był chorobą,na którą przyszło mu w życiu cierpieć.

 Jeszcze pamiętam dobrze, co to znaczy być samemu, tak całkiem, i mimo że nie wyglądam na takiego faceta, co przejmuje się podobnymi sprawami, czasami jakoś tak robi się chujowo, tak szaro, buro i nijako, jakby ciągle w mojej głowie padał deszcz albo topniał śnieg i mieszał się ze żwirem dopiero co nasypanym przez posypywarki, jeden szlam bez żadnego koloru, bez niczego, w którym człowiek się rozpuszcza, w którym się tonie i nie ma za co się chwycić, i nie ma żadnej osoby, która mogłaby podać gałąź, żeby mnie wyciągnąć, i coraz bardziej wtedy czuję to wszystko, jak szlam wpada mi do ust, kiedy oddycham, całe je zakleja, jak czasami we śnie wchodzi przez przełyk do żołądka.

 Tylko zmysły mogą uleczyć duszę, tak samo jak tylko dusza może uleczyć zmysły.

 Wiem, że emocje tak naprawdę nie są przechowywane w sercu. Musi jednak gdzieś w nas istniec dla nich jakieś miejsce. To miejsce ma poszarpane i ostre krawędzie, dopóki ktoś nas nie pokocha. I wtedy, zupełnie jak szorstki kamień dotykany przez rzesze ludzi, po latach owe krawędzie stają się gładkie.

 Tak mi się nudzi bez Ciebie, tak mi się nic nie podoba...

 Mam niewielu przyjaciół. Myślę, że jestem typem samotnika. Tyle tylko, że to była nudna samotność. Można też na to spojrzeć z innej strony, nie wiążąc się z nikim, oszczędzasz sobie w życiu cierpienia.

 Oszalałaś. Nie porzuca się kogoś, dlatego, że się go kocha. Oszalałaś…

 Jesteś moją jasną stroną, moją drogą ku lepszemu (...)