Sto przyczyn na sto zamków zamknęło mu usta.

 Świat nadal się kręci, nie zważając na znaczące zmiany w moim maleńkim wszechświecie.

 To się nie zdarza,
żeby cokolwiek było
tak, jak już było.

 Nie będę żył i mogę wybrać, że będę płonął dla niej jasno, chociaż krócej, zamiast obarczać ją ciężarem dłuższego życia z półczłowiekiem.

 Ból powoli ustępował, lecz pozostała tęsknota. Przed nią nie było ucieczki.

 Kocham ciebie, i zamierzam dopilnować obietnicy, którą mi złożyłeś. Jeśli wrócisz, wyjdę za Ciebie. Jeśli nie dotrzymasz słowa, złamiesz mi serce.

 I zwykłem robić to, co lubię, a nie to, co trzeba.

 Niedoskonałość jest elementem Twojej siły.

 Bo czymże tak naprawdę jesteśmy, jeśli nie sumą tego, co się nam przydarzyło?

 A ja nie potrafię być zupełnie obojętny, to znaczy nie potrafię nie zastanawiać się i nie myśleć, bo obojętny życiowo na pewno jestem.

 Moja miłość do Lintona jest jak liście w lesie.
Wiem dobrze, że czas ją zmieni, tak jak zima zmienia wygląd lasu. Moja miłość do Heathcliffa jest jak wiecznotrwała ziemia pod stopami, nie przykuwa oka swoim pięknem, ale jest niezbędna do życia. Nelly, ja i Heathcliff to jedno.
Jest zawsze, zawsze obecny w moich myślach – nie jako radość, bo i ja nie zawsze jestem dla siebie radością, ale jako świadomość mojej własnej istoty.