Nie da się poznać do końca drugiego człowieka, choćby nie ...

 Patrzenie na chmury pod słońce jest bolesne, ale jak większość rzeczy, które przynoszą ból, pomaga.

 Jeden jedyny przyjaciel w zupełności zaspokaja ludzkie zapotrzebowanie na przyjaźń.

 Często jedyny ratunek, to właśnie dno, od którego można się odbić.

 To miasto to cmentarzysko. I wszystkie kości czekają na swoją kolej.

 Od prawdy zawsze wolałam niepewność.

 Prawda zaczyna się w kłamstwie.

 Wszyscy robimy te same błędy.
Uciekamy od naszych demonów,
zamiast nauczyć się z nimi żyć.

 I tak właśnie ci, którzy oświecają nas, sami są ślepcami.

 Dialog bowiem zawsze łączy, nawet jeżeli walka na słowa jest zażarta.

 Jak przejść przez życie, jeśli nie można zapomnieć tego wszystkiego, co zniszczyliśmy?