Zamknij oczy i wpatrz się w ciemność.

 Wiemy, czym jesteśmy, ale nie wiemy, czym się możemy stać.

 Im bardziej dusza człowieka przeżarta jest przez troski, tym więcej w niej miejsca na radość.

 Nie wiem, jak to wyjaśnić. Może nie rozmawialiśmy , bo... żyjemy w wieku rozumu i cuda nie są akceptowane.

 Trzeba w coś wierzyć. To wszystko.

 Łatwiej jest kontrolować ludzi, którym brakuje nadziei.

 Jedna strona zawsze kocha mocniej.
To, że owa niejednakowość nigdy nie jest otwarcie komentowana, jest oszustwem, na które strony jednomyślnie się godzą.

 Cechą dorosłości jest umiejętność przyznawania się do błędu.

 Stworzyć niezbity fakt z pajęczyny domysłów.

 Nie jest miarą zdrowia być dobrze przystosowanym do głęboko chorego społeczeństwa.

 Żałuję, cóż to za słowo. Poszedłbym na bosaka na koniec świata, gdyby można to odwrócić.