Prawda jest straszna, ale niewiedza jeszcze gorsza.

 Miłość nie może opuścić ciała, bo nie ono jest jej domem.

 
Życie to nie lampa, którą można zgasić kiedy się chce.

 Czuje się jak człowiek, który na próżno żył.

 Świadomość śmierci pobudza do życia.

 Śmierć co wyssała miód twego, wdzięków twoich zatrzeć nie zdołała jeszcze.

 Wszystko jest możliwe, a co nie jest, zajmuje tylko trochę więcej czasu.

 Doskonale to wiem, dzielimy przecież ten sam ból. Tak się właśnie dzieje, gdy ludzie stają się jednością: od tej pory dzielą się nie tylko miłością. Wspólny jest także ich ból, smutek, rozpacz.

 W końcu rany po ludziach, którzy odeszli, najszybciej goją się w osiedlowych barach.

 Nie mów mi, że niebo jest granicą, skoro są ślady stóp na księżycu.

 Warto czasem umrzeć, jeśli rodzisz się na nowo.