Tego bólu nie da się opisać. Fizyczny... duchowy... metafizyczny... jest ...
Tego bólu nie da się opisać. Fizyczny... duchowy... metafizyczny... jest wszędzie, wsącza się do mego szpiku.
Udostępnij:
Inspiracje:
Twoi przyjaciele. Są jak tonący, którzy łapią cię za nogi. Nie możesz ich ocalić. Możesz tylko utonąć razem z nimi.
A ja po prostu wiem, że tak zwany dobry adres to człowiek, nie ulica.
Żeby zauważyć swoje osamotnienie, trzeba mieć na to czas.
Potrafiła przyciągać światło do miejsca, w którym stała.
Być może taka jest ludzka natura. Charakteryzuje ją brak poczucia bezpieczeństwa.
To pewne, jak to, że woda jest mokra, dni długie, a przyjaciel zawsze w końcu cię zawiedzie.
Los sprawi, że na zawsze będziemy razem.
Przebywanie wśród ludzi, pomagało.
Wiesz, takie chwile są jak srebrne okruchy szczęścia. Trzeba je skrzętnie zbierać i cieszyć się, że w ogóle są.
Ludzie spotykają się w różnych miejscach
i różnym czasie. Mijają, przechodzą. Czasem nic z tego nie wynika. Czasem wynika wszystko.