Tego bólu nie da się opisać. Fizyczny... duchowy... metafizyczny... jest ...
Tego bólu nie da się opisać. Fizyczny... duchowy... metafizyczny... jest wszędzie, wsącza się do mego szpiku.
Udostępnij:
Inspiracje:
Bo ja gdy czytam, to właściwie nie czytam, biorę piękne zdanie do buzi i ssę je jak cukierek, jakbym sączył kieliszeczek likieru, tak długo, aż w końcu ta myśl rozpływa się we mnie jak alkohol, tak długo we mnie wsiąka, aż w końcu nie tylko jest w moim mózgu i sercu, lecz pulsuje w mych żyłach aż po krańce naczyniek włoskowatych.
Być na świecie to nie przelewki.
Wszystko ma konsystencję oprócz mnie. Ja gdzieś zniknąłem.
Na złodziei najlepiej działa granat umieszczony w walizce: urywa łapy razem z głową.
Padnie za wiele kłamstw, a potem nagle nie ma już prawdy, do której można wrócić.
Zaniechanie czynu też jest czynem.
Kiedy jest dużo pracy, nie ma przynajmniej czasu na myślenie.
Chciałabym, żeby mój cień wstał i szedł obok mnie.
Tylko śmierć jest gwarancją spokoju.
Powrócą jeszcze raz dni, tygodnie, lata spędzone tu, na froncie, a wówczas powstaną z martwych nasi koledzy i będą maszerować z nami, w naszych głowach zapanuje jasność, będziemy mieć cel i będziemy tak maszerować, nasi martwi koledzy obok nas, lata na froncie za nami - ale przeciwko komu, przeciwko komu?