Zabij ciało, a rozum sam umrze.

 I w cichej przystani jakiej są dla niej jego ramiona odpływa w spokojny sen...

 Każdej nocy śnią mi się Twoje buty obok moich.

 Mój stan to nie to, co widzicie w moim ciele, ale to, co dzieje się w mojej duszy.

 Znasz to spojrzenie, kiedy wiesz, że już tej osoby nigdy nie zobaczysz?

 Ach, do diabła, jak gorzko smakuje życie.

 Kosmos bezsenności jest wielowarstwowy i literacki.

 W życiu nie chodzi o czekanie aż burza minie. Chodzi o to, by nauczyć się tańczyć w deszczu.

 A zwątpienie jest wyzwaniem rzucanym przez Boga, bo czujesz wtedy Jego brak i cierpisz.

 Pójdę z nim, choćby się na księżyc zechciał wdrapywać.

 Tego bólu nie da się opisać. Fizyczny... duchowy... metafizyczny... jest wszędzie, wsącza się do mego szpiku.