Dziewczyna, która oddała mu duszę, nie przejmując się konsekwencjami.
Bo piękność to stan duszy. Piękne są nie te kobiety, które malują sobie usta czerwoną szminką, ale te, które chcą przytulać innych, gdy źle się czują, te które z nieśmiałością mówią o tym, czego się boją i że czegoś nie rozumieją. Te, które potrafią powiedzieć, że sobie nie radzą (...). Piękne są te które chcą mówić prawdę...
Z siwą głową do kobiety, jak z jeżem do psa.
Czasami najpiękniejsza na sali nie jest dziewczyna, która ma obiektywnie najbardziej idealną figurę i rysy twarzy, ale ta, która ma do siebie zaufanie, lubi siebie i emanuje radością. Ona będzie przyciągała do siebie spojrzenia i budziła zazdrość, chociaż gdyby zbadać jej atuty za pomocą cyfrowego wzorca kobiecej urody, niekoniecznie otrzymałaby dobry wynik. Bo źródłem jej pewności siebie i radości nie jest dyplom ukończenia szkoły dla kandydatek na Miss Świata, tylko to, że lubi swoje prawdziwe ,,ja’’, czyli ma świadomość swoich emocji, uczuć i pragnień. Kocha siebie za to, że jest na świecie i znajduje radość w różnych, nawet drobnych i pozornie nieznaczących sprawach lub zdarzeniach.
Kobieta, którą najbardziej podziwiam, nie jest prawdziwą kobietą, lecz planetą - to Księżyc. Twarda jak skała, owinięta w gęste, zimne ciemności i jednak nieustannie świeci jasnym światłem. Kobiety to księżyce.
Kobieta pisząca popełnia dwie zbrodnie - zwiększa liczbę książek i zmniejsza liczbę kobiet.
Jeśli kobiecie opowiada się cokolwiek pod pieczęcią absolutnej tajemnicy, jest się zwykłym sadystą.
Nie idź za niewiastą, aby nie ukradła serca twego.
Dziewczyna u matki ma warkoczyk gładki.
Kobieta jest jak tajemnicza księga: pełna zaskakujących zwrotów akcji, a jej potęga tkwi nie tylko w pięknie, ale w sile ducha, determinacji i zdolności do kochania oraz przebaczania.
