Nie ten jest ojcem, który przypadkowo daje życie, ale ten, który kocha i wychowuje.
Człowiek staje się dojrzałym mężczyzną, gdy zda sobie sprawę, że nie jest tak silny jak myślał, ale że ma prawo być słabym, oraz gdy zrozumie, że człowiek nie jest samotną wyspą, lecz znakiem dla innych — swoją siłą lub swoją słabością.
Mężczyzna to nie ten, kto posiada nieograniczoną siłę, ale ten, kto potrafi opanować swoje słabości i kierować swoją energią w odpowiednim kierunku.
Mężczyzna jest wytworem społeczeństwa, które go skończyło, spowodowało, że chciał stać się kimś innym, coś więcej niż tylko mężczyzną, zwierzęciem, które myśli tylko o czasie, o przestrzeni, o sobie.
Prawdziwy mężczyzna nie pozwoli na to, by jego kobieta była zazdrosna o inne. On sprawi, że to inne będą zazdrosne o nią.
Wszyscy rodzimy się z pustką w piersiach wielkości taty. Nasi ojcowie albo ją wypełniają, albo w miarę dorastania czujemy tę pustkę coraz bardziej.
Bywa i w niemęskim ciele męski rozsądek i cnota.
Mężczyzna jest silny nie przez liczne konflikty, które wygrał, ale przez liczne burze, których stawił czoła. Jego prawdziwa siła leży nie w zmienianiu świata na siłę, ale w kształtowaniu swojego charakteru i szacunku dla innych.
Kiedy umiera mężczyzna, ostatnie co przestaje się ruszać to serce. Kiedy umiera kobieta - język.
Być mężczyzną, to nie tylko być silnym. To także znalezienie równowagi między tą siłą a dobrocią, między dumą a modlitwą, między wolnością a lojalnością.
