- Żyj! - krzyknęła nadzieja. Życie odparło cicho: - Bez ...

 Nadzieja, tak jak wiedza, nie jest cnotą. A więc nie wiara, naturalna cnota, szuka nadziei. Rozpacz to nie jest brak nadziei, ale niewiara.

 To uczucie kiedy umawiasz się z tą osoba by powiedzieć jej coś ważnego a ona nie przychodzi

 Nadzieja jest pamięcią serca. To delikatna cisza, która mówi z miłością, że jest możliwość. To jest to, co daje szczęście, uwielbiamy to, choć nie wiemy dlaczego, ale wiemy, że jest prawdziwe. To jest to, co daje moc, by żyć, kochać i być kochanym.

 Człowiek musi zawsze mieć nadzieję i miłość, ponieważ élan kreatywny to strumień podtrzymujący go na powierzchni. Bez nadziei nie ma złudzeń.

 Nadzieja jest jak droga w polu: na początku jej nie ma, ale im bardziej idziesz, tym bardziej widoczna staje się na horyzoncie.

 Nadzieja, to jest cenny skarb, którym człowiek powinien szczodrze obdarowywać innych, jak także i siebie, i przede wszystkim nie wolno mu pozwolić, aby mu go kiedykolwiek zabrakło.

 Nadzieja jest najważniejsza. To ona daje nam siłę do życia. To ona pozwala nam wierzyć, że o poranku wyjdzie słońce, a z naszych błędów można wyciągnąć naukę. Bez niej, życie traci sens.

 Nadzieja umiera ostatnia, ale zawsze umiera. Jest to niewłaściwe podejście. Nadzieja jest najlepszym przyjacielem i najgorszym wrogiem człowieka, ponieważ pozwala nam marzyć, ale jednocześnie zamyka nas w wirtuale, zamiast skupić się na tym, co rzeczywiste.

 Świat jest niewiele wart, kiedy się nie ma nadziei.

 Nie będziesz mógł pokonać przeciwności losu, czy stawić czoło problemom, jeżeli nie będziesz miał w sercu nadziei i nie uwierzysz, że każda burza ma swój koniec. Wiara i nadzieja to motor, który napędza nas do działania.