Pomimo wszelkich naszych różnic, potrzebujemy wszyscy tego samego: nadziei na lepszą przyszłość. Nadzieja jest kluczem do naszego przetrwania. Bez niej odchodzimy od życia, z niej czerpiemy siłę do walki. Nadzieja sprawia, że widzimy jasne strony ciemności.
Nadzieja to ten mały promień słońca, który, mimo że niewielki, potrafi rozświetlić najciemniejszą noc i przynieść ulgę w największym bólu.
Nadzieja to jest drogowskaz dobra. Jesteśmy wyposażeni w nią na starcie, nie rozumiemy jej jeszcze, ale czujemy. Wielka nadzieja umacnia, daje nam odwagę. To jest pocieszycielka naszych wzlotów, łagodzi tęsknoty, serce napełnia.
Nie widzimy jednak dwóch rzeczy – tego, że można być dla kogoś tylko pierwszym wyborem albo żadnym, bo pomiędzy nimi jest tylko nasza nadzieja. Druga rzecz jest za to taka, że nadzieja – zgodnie ze słowami Stephena Kinga – to największe skurwysyństwo jakie wyszło z puszki Pandory.
Nadzieja to dobre śniadanie, ale zła kolacja. Wszystko można kiedy człowiek ma nadzieję. Nadzieja jest lekarstwem dla duszy. Kiedy nadzieja ginie, ginie wszystko. Nadzieja umiera ostatnia.
Nigdy nie oceniaj poziomu ciemności, dopóki nie zobaczysz światła nadziei. Nawet w najgłębszych ciemnościach, iskierka nadziei może rozjaśnić cały świat.
- Żyj! - krzyknęła nadzieja.
Życie odparło cicho:
- Bez Ciebie nie potrafię.
Świat jest niewiele wart, kiedy się nie ma nadziei.
Nadzieja to nie jest optymizm. To nie jest przekonanie, że coś dobrze się skończy. To jest przekonanie, że coś ma sens – bez względu na to, jak się skończy.
Tyle jest nadziei na świecie. Nieznanej i znanej. W żebrakach i fiołkach
