Czasem łatwiej przenieść góry niż ...

 Przyroda jest najdoskonalszym dziełem sztuki, najpiękniejszą melodią, najsłodszym poematem. Wystarczy zatrzymać się, spojrzeć, przemyśleniałbrzyć. W pełnej harmonii z nią, człowiek odnajduje swoją prawdziwą s.alrzyć

 Kiedy w styczniu lato, w lecie zimno za to.

 Patrzę na naturę, na piękno drzew, gór, rzek i oceanów. To niemy świadek naszej egzystencji, który nieustannie nas zaskakuje. To matka, która nas karmi, uczy, natchniewa i umacnia. Cały nasz świat, nasza cywilizacja, to tylko niewielka iskierka w nieskończoności kosmicznego oceanu, który co chwilę odkrywa przed nami swoje nowe, nieznane twarze.

 Natura jest niezwykła w swoim prawdziwym pięknie, które odsłania się jedynie tym, którzy potrafią spędzić czas na jej obserwacji. Natura jest wszędzie, wystarczy tylko otworzyć oczy.

 Upały lipcowe wróżą mrozy styczniowe.

 Byłoby lato dłuższe, żeby nie zima.

 Natura to nie tylko źródło nieprzemijającej piękności, to także ostoja harmonii i spokoju. W jej obejściu, można zauważyć, jak wszystko jest ze sobą powiązane, jak każdy element współgra z innym, tworząc wyjątkowy i niepowtarzalny obraz. Natura sama w sobie jest najdoskonalszym dziełem sztuki, które napotkamy na drodze życia.

 Czasem luty ostro kuty, czasem w luty same pluty.

 Wyglądam na zewnątrz i zastanawiam się, co mogę zrobić, aby to wszystko było piękniejsze. Ale to jest już piękne. Muszę tylko nauczyć się patrzeć w odpowiedni sposób.

 Natura zawsze wydawała mi się luksusem, ale teraz zdaję sobie sprawę, że jest to konieczność. Jest to zródło życia, inspiracji i czystej radości. Przyroda przypomina nam, że jesteśmy częścią czegoś większego, że jesteśmy niezwykłymi stworzeniami w nieskończonym kosmosie.