Co dąb, to nie brzoza; ...

 Człowiek stoi w pośrodku stworzenia, między materią a duchem, między czasem a wiecznością.

 Nie ma na świecie krainy, gdzie by natura więcej dała i mniej żądała, gdzie by na człowieka patrzyła twarzą tak szczerym uśmiechem jak u nas. Wód jest pełno, pól jest pełno, puszcza stoi otworem i zamożność, i stołki przed nami.

 Na to róża ma kolce, żeby nimi kłuła.

 Natura nie jest miejscem do odwiedzenia, to jest dom. Przestrzeń, gdzie człowiek odnajduje spokój, zrozumienie i swoje miejsce w świecie. To jest matka, którą musimy chronić, aby przetrwać

 Natura nie zna próżni. Wszystko, co jest na ziemi, ma swoje miejsce, znaczenie i cel. Ludzkość powinna nauczyć się obserwować, zrozumieć i szanować to, co Naturze udało się stworzyć przez miliony lat.

 Wiosną? nadzieje rosną, przychodzi lato?czekamy na to, w jesieni? może się zmienić,przychodzi zima? znowu nic nie ma.

 Gdy w marcu grzmoty, to w maju śnieg.

 Zawsze podziwiałem potęgę i piękno natury. W jej nieskończoność człowiek może utracić siebie, ale równocześnie odnaleźć najgłębsze prawdy o istnieniu.

 Góry są tym miejscem na Ziemi, gdzie niebo jest najbliżej, gdzie człowiek odczuwa niewypowiedziany zachwyt i święty respekt, a jednocześnie ma poczucie swego maleństwa i przemijalności.

 Natura jest najdoskonalszym przewodnikiem do prawdy. Często w skromnej, mało widocznej części natury kryją się tajemnice, które nas przyprawiają o zadziwienie. Powinniśmy nauczyć się od niej cierpliwości, gdyż ona nigdy się nie spieszy, a mimo to wszystko jest realizowane w odpowiednim czasie.