Nie tylko talent, ale przede wszystkim siła charakteru decyduje o wielkości człowieka i o znaczeniu jego działalności dla innych ludzi.
Uczucia są największą i najwspanialszą energią życia. Często zdarza się, że pomimo przeciwności losu to właśnie one dają nam siłę do walki. Zapominamy o nich, poniżamy, ale one mimo wszystko trwają, by przypominać nam o tym, co w życiu jest najważniejsze.
Prawdziwe osoby nie są doskonałe. Doskonałe osoby nie są prawdziwe. Dlatego najcenniejsi są ludzie, którzy otwarcie przyznają się do swoich błędów, słabości i braków. Nigdy nie boją się pokazać, jak naprawdę są - niedoskonali, ale prawdziwi.
Aby zrozumieć i docenić swoją własną wartość, potrzebujemy innych ludzi. Potrzeba interakcji międzyludzkich jest nieodłączną częścią naszej egzystencji.
Niektórzy ludzie nigdy się nie zmieniają, ale gdy spojrzysz na zdjęcia pamiątkowe, zobaczysz, że to już nie są ci sami ludzie.
Gdybyśmy zawsze byli świadomi wszystkiego, co nas otacza, dobra ducha, jakie mamy w środku, nie potknęlibyśmy się tak często o kamienie.
Nie jesteśmy tym, kim chcielibyśmy być. Jesteśmy tym, czego najbardziej się boimy. Jesteśmy też tym, co ukrywamy przed innymi, a co dla nas samych jest najgroźniejsze. Jesteśmy naszymi strachami...
Żadna jednostka nie istnieje sama dla siebie, bez społeczności. Nie jesteśmy w stanie żyć samodzielnie. Świadomość, która wywyższa jednostkę ponad społeczność, stanowi pomieszanie z perspektywą.
Oto jest pytanie, które zadaję sobie każdego ranka: czy dzisiaj chcę żyć? I w lesie, wśród zielonych drzew, moja odpowiedź zawsze brzmi: Tak. Ale pytanie pozostaje bez odpowiedzi, kiedy myślę o tych, których już nie ma. O tych, którzy, tak jak ja, powinni zdychać wśród kwiatów, która mają być już tylko wspomnieniem.
Nie należy się zbytnio bać życia. Przecież żaden z nas nie wyjdzie z niego żywy.
