Sztuka to nie rzemiosło. Ten, kto z talentu swojego uczynił rzemiosło, ten sam ma tylko talent, ale nie jest to artysta. Sztuka wymaga charakteru.
Nie należy się zbytnio bać życia. Przecież żaden z nas nie wyjdzie z niego żywy.
Nigdy nie możemy przewidzieć, które z naszych czynów przyniesie rezultaty, które przetrwa po nas, które pójdzie na dno z życiową bylejakością, która samotnością.
Jesteśmy tym, co w swoim życiu kochamy, a najbardziej tym, co kochamy z pasją.
Nigdy nie możemy przewidzieć, do czego nas doprowadzą zmiany, nigdy nie wiemy, gdzie nas one zakończą, ale jedno jest pewne: gdy zawrócimy i spojrzymy wstecz, okazać się może, że zawsze były to zmiany na lepsze.
Gdyby ludzie byli tak samo uprzywilejowani, jak aniołowie, nigdy nie mieliby okazji do wyróżnienia się, bo wszystko, co by robili, byłoby pokierowane Boską łaską. Dlatego ludzie muszą mieć pewną swobodę, aby mogli wykazać się swoimi talentami, a Bóg może wtedy ocenić ich wartość.
Kiedy naprawdę kochasz, kiedy naprawdę obchodzi Cię los drugiego człowieka, jesteś w stanie zrobić dla niego więcej niż zrobiłbyś dla siebie samego.
Nie musisz żyć tak, jakby ktoś miał cię lubić. Prawda jest taka, że niektórych osób nie da się przekonać, aby cię polubili. Jeśli dobrze o sobie myślisz, jest to ważniejsze niż to, co inni myślą o tobie.
Nie należy zbytnio się osobiście związywać z ludźmi, którzy za nic mają twoje szczęście. Często to, co nazywamy miłością, to tylko intensywna fascynacja. Miłość to coś więcej. Miłość to troska, szacunek, to bycie tam zawsze, kiedy jest to potrzebne. Nie bądź naiwny, miłość to nie jogo, to więcej.
Ludzie mają ogromną potrzebę bycia zrozumianymi - słuchanymi, akceptowanymi i docenianymi. Równocześnie mają jednak często trudność z ze zrozumieniem drugiego człowieka. To jeden z paradoksów, który cichcem wpływa na jakość naszych relacji.
