Łatwo jest wstydzić się zastanawiać nad sobą, wydaje się, że powinniśmy to robić tylko w samotności. Ale jest coś mocnego w rozmawianiu z innymi ludźmi: rozmawianie pomoże nam dostrzec, co naprawdę czujemy, pomoże nam zobaczyć, jak myślimy.
Najpierw chcą cię zepsuć, a potem obwiniają cię, że jesteś zepsuty. Człowiek jest tyle wart, ile może dać innych z siebie samemu, bez szkody dla siebie.
Naprawdę wielkim człowiekiem jest ten, kto wśród tłumu, gdzie rządzi zwyczaj, umie zachować wolność ducha i stój udziałem wszystkich cierpień, nie traci zaufania do innych.
Nie oceniaj człowieka po tym, jak się zachowuje przy twoim sukcesie, tylko po tym, jak się zachowuje, kiedy Ty masz problem.
Jak w lustrze wystają nasze brudy i skazy, jak w lustrze uwidaczniają się nasze chwile zwątpienia i słabość, gdy patrzymy na siebie bez zasłon.
Jeśli nie jesteśmy w stanie zrozumieć istoty tego, czym jest inni ludzie, nie będziemy w stanie zrozumieć, czym jesteśmy my sami. Zrozumienie samego siebie wymaga zrozumienia innych.
Jeśli naprawdę chcesz poznawać naturę człowieka, nie słuchaj jego słów. Obserwuj jego czyny. Czyny definiują charakter, a nie słowa.
Nie jest ważne, czy jesteś bogaty, ani to, co osiągnąłeś. Ważne jest to, kim jesteś jako osoba, jak obchodzisz się z innymi i jakie masz wartości.
Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi.
Każdy człowiek jest wyjątkowy. Zaczynał od innego miejsca, przeszedł przez różne miejsca, posiada inne doświadczenia. Każda ścieżka jest inna, dlatego nie ma dwóch takich samych punktów widzenia.
