Praca nie powinna być przeciwna wypoczynkowi, nie powinna być karami – praca powinna być przyjemnością, powinna dawać człowiekowi poczucie spełnienia.
Praca uwalnia nas od trzech wielkich zepsutczeń: nudów, występku i nędzy. Przez całe nasze życie nieustannie pracujemy nad czymś.
Praca powinna być w życiu czymś więcej niż koniecznością, powinna być pasją i przyjemnością. Dopiero wtedy daje ona pełne spełnienie i satysfakcję.
Praca, która nie przynosi zadośćuczynienia, jest niewolnictwem, najgorszym rodzajem niewolnictwa. Przyjemności trzeba szukać tam, gdzie wykonuje się swój obowiązek, a nie poza nim.
Praca, która cieszy, jest jak gra; każde zajęcie, w którym można się wykazać, przemienia trud w radość, niewolę w wolność.
Praca to coś więcej niż środki do życia - powinna być źródłem satysfakcji dla nas samych, możliwością rozwijania naszych umiejętności i talentów, wyrazem naszego wkładu w nasze społeczeństwo, a przede wszystkim sposobem na poprawę jakości naszego życia.
Nie jest ważne, co robimy, ale jak bardzo kochamy to, co robimy. Każda praca ma wartość, jeżeli jest wykonywana z miłością.
Praca nie jest karą, jest darem. Dzięki niej zdobywamy nie tylko środki do życia, ale również rozwijamy umiejętności, realizujemy pasje, ucymy się dyscypliny, doświadczamy satysfakcji i spełnienia. Praca daje nam cel i pozwala wnosić wartość do świata.
Pracować trzeba umieć. Praca nie jest wymysłem natury, jest wymysłem człowieka, wynikiem jego tak zwanej kultury. Doprowadził on do tego, że musi pracować, aby być zdrowym. To jest absolutnie antybiologiczne. A ponieważ nie umie pracować, pracuje zawsze za dużo i zmusza siebie do tego rozmaitymi przymusami. To jest pierwsza rzecz, którą trzeba zrozumieć o pracy. Ona jest chorobą cywilizacji ludzkiej.
Praca to więcej niż zarabianie pieniędzy. To nasza pasja, to idealna rzecz do naśladowania, to sposób na życie pełne satysfakcji.
