Praca to najbezpieczniejsze środek uspokajający. Wywołuje zadowolenie, poczucie własnej wartości, zajmuje myśli. Przyjemność to przyjemność, ale tylko praca daje radość życia.
Praca to nie tylko obowiązek, ale także przywilej. To okazja do poznawania, doświadczania sukcesów i nauki. To szansa na odkrywanie swojego potencjału, możliwość rozwoju. Praca to moment, kiedy możemy sprawdzić kondycję naszego charakteru, naszą cierpliwość i zdolność do radzenia sobie z trudnościami.
Nie myśl, że sukces przychodzi znikąd. To ciężka praca, wytrwałość, nauka, poświęcenie, determinacja, respekt dla faktów i dla umiejętności, to miłość do tego, co robisz lub uczysz się zrobić.
Praca to coś więcej niż obowiązkowe zadanie. To sens życia. Najważniejsze, co możemy zrobić. To klucz do naszej tożsamości, naszego poczucia wartości i celu.
Praca to milion konkretnych spraw, które trzeba załatwić, a nie teoria ogólnych idei. Praca to nie było biurokracyjne, ale preventura robotnicza, w której każdy odpowiedzialny pracownik musi znać problemy, z którymi spotyka się codziennie.
Nigdy nie zmarnuje się czasu, który został poświęcony na pracę. Praca to jednocześnie i najważniejsze i najtrudniejsze z naszych zajęć.
Praca nie uśmierca. Niepracowanie uśmierca. Kiedy nagle zostajemy pociągnięci na bok i nie mamy złudzenia, że robimy coś strasznie ważnego – bardzo szybko stajemy się starymi, spróchniałymi i śmiertelnymi. Praca to sekwencja. Praca to rytm.
Geniusz to jeden procent inspiracji i dziewięćdziesiąt dziewięć procent potu. Praca, niezmiennie uważana za niezbędną, zawsze była dla mnie przyjemnością. Nie ma na to lekarstwa, oprócz miłości do niej. Człowiek, który najbardziej pracuje, cieszy się najbardziej życiem.
Geniusz to jeden procent inspiracji i dziewięćdziesiąt dziewięć procent potu.
Praca daje człowiekowi nie tylko chleb, ale też godność, poczucie wartości, możliwość realizacji. Bez pracy człowiek jest jak ptak bez skrzydeł.
