Praca i Pasja

 Praca jest najwyższą formą egzystencji człowieka. Dlatego też odcinasz człowieka od pracy, zamykasz go w sytuacji bezczynności, skazujesz go na niebyt, skazujesz na to, żeby sam sobie zadał pytanie o sens swojego jestestwa - czy to jest człowieczeństwo?

 Praca to fundament całego życia społecznego. Bez niej nie ma nauki, sztuki, religii, polityki, społeczeństwa, mężczyzn, kobiet, ludzi.

 Nie o to chodzi, aby pracować jak najwięcej. Chodzi o to, żeby produkować jak najwięcej. W naszym społeczeństwie coraz częściej zapominamy o tej różnicy. A to jest różnica fundamentalna.

 Praca nad czymś, co przynosi nam radość i pasję, nie jest pracą w tradycyjnym sensie. To część nas, czegoś, co robimy z miłością i pełnym zaangażowaniem.

 Czasem najcięższą pracą jest uruchomienie komputera. Ale kiedy już jest uruchomiony, wszystko inne idzie jak z płatka.

 Praca zbyt często sprawia, że zapominamy o trzech rzeczach: o tym skąd przyszliśmy, dokąd idziemy i przede wszystkim kim jesteśmy.

 Praca nie jest karą człowieka. Praca jest powszechnym prawem natury, bez którego i życia nie może być, bo i życie jest ciągłą pracą.

 Za tym co robimy, kryje się stworzenie samego siebie, nasza realizacja jako człowieka. Przy tym nie chodzi tylko o to, co produkujemy, ale przede wszystkim o to, jak to robimy. Nasza praca jest przedłużeniem nas samych.

 Praca nie jest coś, co robimy tylko dlatego, że musimy. Praca jest wyrażaniem naszego życia, naszej osobowości, naszych zainteresowań. Gdy pracujemy, tworzymy. Tworzymy widoczne i niewidoczne rzeczy. Praca to sposób na manifestowanie naszej istoty w świecie.

 Praca jest największą satysfakcją człowieka, źródłem jego dumy, miarą jego człowieczeństwa. Pojedynczy człowiek może stworzyć coś wielkiego i pięknego tylko dzięki ciężkiej, wytrwałej pracy.