Prawda jest zawsze prosta. To kłamstwo, które jest złożone, skomplikowane i pełne zawiłości. Nie bój się prawdy, nawet jeśli jest bolesna. Lepiej jest znać gorycz prawdy niż słodkość kłamstwa.
Człowiek, który mówi prawdę, nie potrzebuje pamięci. Jest to czysta prawda, która nie wymaga ani udowodnienia ani zapamiętania. Człowiek, który mówi prawdę, jest zawsze spokojny i pewny siebie.
Najtrudniejszym jest mierzyć się z prawdą, którą sami stworzyliśmy. Swoją właściwą naturę ukrywamy pod szeregami fikcji, które wydają nam się wygodniejsze.
Prawda jest jak słońce, można na nią spojrzeć tylko przez ciemne okulary, inaczej oślepnie.
Wszędzie jest tylko prawda, którą jednak trzeba zrozumieć. A że zrozumieć ją jest trudno, trzeba z nią kroczyć ostrożnie.
Czasami frywolność psychiki nie dorównuje ostrości intelektu i to jest prawda, która może wywołać ból, ale to lepiej. To lepiej przejść przez ból na drodze do prawdy, niż żyć w ciągłym samobójczym kłamstwie, które zabija to, co najważniejsze w człowieku - jego ducha.
Prawda jest jak sztuka: nie zależy od rzeczy, które omijasz, ale od tego, co faktycznie mówisz. Prawda jest piękna, jak twarz kochanej kobiety. Niezawiła, ale wierna. Jeśli myślisz, że nie możesz jej przekazać – spróbuj jeszcze raz. A jeśli myślisz, że jest za trudna – to znaczy, że jeszcze jej nie zrozumiałeś.
Nic nie jest prawdziwe, wszystko jest dozwolone. Jest to prawda, która jest ukryta, a nie odkryta. Ukryta jest prawda wszelkiego wiedzy, że jesteśmy przewodnikiem, a nie służbą boskości. Bóg nie jest w sercu, lecz w rozumie, nie we wnętrzu, ale wokoło nas. Wszystko jest dozwolone, ponieważ nic nie jest prawdziwe. Jest to prawda ostateczna, która stoi za fałszem, wszystkim względnym, absolutnym, tymczasowym i faktuem.
Obowiązkiem moim jest prawdę mówić.
Prawda, jak sól, czasem stęka na usta; to zawsze pytanie, czy tę wonność przysłodzenia uczucia, czy to jest prawda, czy już zgoła słodkie kłamstwo.
