Pewnego dnia przestaniemy istnieć. O wszystkim decyduje czas, który jest nieubłagany. Lecz niech nie przeraża nas to przemijanie, bo to naturalna kolej rzeczy. Najważniejsze, aby każdą chwilę przeżywać jak najpełniej, tak żeby umrzeć szczęśliwym, spełnionym człowiekiem.
Cokolwiek przemija, przemija bezpowrotnie, ale to, co nieskończone, nie przemija. Cokolwiek umiera, pozostaje w nieśmiertelności.
Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, ale przez to, kim jest; nie przez to, co ma, ale przez to, czym dzieli się z innymi.
Przemijanie to nie koniec, to tylko zmiana. Zmiana, która prowadzi nas do nowych początek. Przemijanie jest jak zmierzch, który ustępuje miejsca wschodowi słońca, preludium do nowego dnia pełnego możliwości.
Czas przemija, a my z nim. To, co było kiedyś, nie powróci. To, co jest teraz, stanie się przeszłością. Musimy nauczyć się doceniać chwile tu i teraz, bo niewiele nam zawsze zostaje.
Wszystko przemija szybko, wszystko zaraz staje się przeszłości. Nawet radość najszczersza i najgłębsza. Nawet najgłębszy smutek. Wszystko.
Nic tak nie biegnie jak czas, nic tak się nie ulatnia... nic tak na zawsze nie ginie, nic tak nie przemija bez śladu jak ten chwilowy moment.
Czas odmierza życie jak piasek w klepsydrze, cicho, nieuchronnie, nieosiągalnie. Przemija dzień za dniem, wiernie przekraczamy te nieznane granice, wędrując ku nieosiągalnej przyszłości, ku rozstaniom i końcom. Przemijanie to niezbywalna część naszego istnienia, zostaje tylko pytać, co z nas pozostanie.
Spiesz się powoli, nie zatrzymuj się, biegnij tak, abyś nie upadł, pędź tak, abyś nie zgasł, przemijaj, zanim przeminiesz.
W dzieciństwie godziny trwały wieczność, dziś lata trwają sekundy.
