Prawdziwa przyjaźń nie jest o tym, kto z nami był najdłużej. To jest o tym, kto przyszedł i nigdy nie opuścił naszego boku.
Moim przyjacielem jest ten, kto mi pomaga, a nie ten, który się lituje.
Bez przyjaciół życie staje się nijakie.
Są ludzie z którymi relacje się nie zepsują, nie ważne ile czasu się nie widzicie, ile czasu nie rozmawiacie, zajmują pewne miejsce w sercu i nic nie jest w stanie tego zniszczyć.
Przyjaźń zawarta w dzieciństwie to
jedyne, co nie umiera wcześniej niż my.
Babcia jest trochę rodzicem, trochę nauczycielem i trochę najlepszym przyjacielem.
Niebo zsyła nam przyjaźń po to,
żebyśmy mogli się wypowiedzieć i
pozbyć tajemnic, które nas gnębią.
Przyjaźń to nie tylko cenne skarby, to przede wszystkim troska, zrozumienie, nigdy śpiąca czujność, a przede wszystkim czytelne oblicze, które nawet w czasie burzy mówi: jestem z tobą.
Ważne jest, by mieć wokół siebie przyjaciół, którzy są z nami szczerzy.
Prawdziwym szacunkiem nie jest to, jak zachowujemy się przy danej osobie, ale to, jak mówimy o niej, kiedy nie ma tej osoby w naszym towarzystwie.
