Nie ma na świecie skarbu, który mógłby równać się z prawdziwą przyjaźnią. Ta, która przetrwała próbę czasu i nie osłabła pod ciosami losu, jest cenniejsza niż złoto i diamenty.
Nie liczy się, gdzie jesteś, ale kto jest przy tobie. Przyjaźń oznacza zrozumienie, nie wybaczenie. Oznacza pamięć, nawet gdy jest zapomnienie. Dla prawdziwego przyjaciela nie jest istotne, jakie masz przeszłość, ale wspólne przyszłość.
Gdzie przyjaźń panuje, tam wesołość z ochotą przebywa.
Zmarli przyjaciele nie spoczywają
w ziemi, ale żyją w naszych sercach;
tak Bóg chciał, abyśmy nigdy nie byli sami.
Przyjaciół poznaje się w biedzie, nie w radości. Przyjaciel nie jest tym, kto nas pociesza łzami, lecz tym, kto nas uszczęśliwia prawdą.
Przyjaźń to jedyna rzecz na świecie, co do której teologowie, filozofowie, poeci i eksperci od życia towarzyskiego są zgodni, że nigdy nie jest jej za wiele.
Łajdakiem bez serca jest ten, kto odrzuca przyjaciela jak stary but.
Prawdziwa przyjaźń to nie tylko cenny skarb, ale również ciągła odpowiedzialność. Nie jest to tylko dawanie, ale również korzystanie i rozumienie.
Przyjaźń to jeden umysł w dwóch ciałach, to ciche porozumienie, ciche jednocześnie oparcie się na wzajemnej ufności cennego niż złoto.
Przyjaźń jest jednym z najpiękniejszych uczuć. To nie jest coś, co można nauczyć. To jest coś, co czujesz w sercu. To jest coś, co daje ci siłę, kiedy jesteś słaby, i coś, co cię podnosi, kiedy upadasz.
