Wszyscy umieramy. Świat to tylko hospicjum ze świeżym powietrzem.
Świat to książka, a ci, którzy nie podróżują, czytają tylko jedną stronę. Nawet jeżeli strona ta jest niezwykle piękna, nigdy nie odda pełni piękna i skomplikowania tej książki.
Świat nie jest ani dobry, ani zły, ani prawdziwy, ani fałszywy. Jest po prostu porównawczy. Jest na tyle dużym i bogatym, że w każdym zawiera całą resztę.
Nie jesteśmy tacy, jakim chcieliby nas widzieć inni. Jesteśmy tylko tacy, jakim widzimy siebie sami. Świat to lustro, w którym każdy widzi siebie.
Śmierć zmienia wszystko.
Świat nie mówi. My go interpretujemy, co znaczy, że go wyrażamy, a następnie zapominamy, że my go tak wyraziliśmy.
Najgłębszy sekret dotyczący świata polega na tym, że to jest jedynie spektakl, a za tym spektaklem kryje się rzeczywistość, która ma swoje początki w myślach i uczuciach człowieka. Trzeba znaleźć prawdę, której w sercu człowieka jest tak mało.
Świat istnieje, bo go rozdyma strumień idących na śmierć ludzi, jak krew tętnicę.
Świat jest piękny, ale ma wadę zwąc się ludzie.
Świat jest piękny, tylko ludzie go brzydzą, bo ich serca są szpetne, a dusze pełne są zła i rywalizacji.
