Ksiądz, który miesza się do ...

 Szczęście to nie stojący zegar, ale pełen pęd życia. To nie czekający spokojnie kondukt, ale szalony galop kopyt niewidzialnych koni. To nie milda teka skoszonych kwiatów, ale błysk motyla w ruchu powietrza. Szczęście to chwilowy stan duszy, nie do uchwycenia, nie do zapamiętania. To coś, czego doświadcza się chwilami. To nie jest trwałe, ale ulotne. To nie jest posiadanie, ale dawanie. Szczęście to każda mała, niepozorna rzecz, która na chwilę rozbudza w nas radość życia.

 Szczęście to nie coś przychodzącego z zewnątrz, to jest coś, co wyrasta wewnątrz nas. Poprzez zrozumienie, że jesteś już szczęśliwy, właśnie teraz we własnym sercu, możemy zacząć doświadczać prawdziwego szczęścia, które nie zależy od zewnętrznych warunków.

 Szczęśliwi mogą być tylko ludzie nic niemyślący, tzn. myślący tylko tyle, ile trzeba, aby żyć.

 Szczęście to, kiedy to, co myślisz, co mówisz i co robisz, jest w harmonii. Dążenie do szczęścia to najważniejszy cel każdego człowieka.

 Ubi lex, ibi poenagdzie prawo, tam i kara.

 Nasze społeczeństwo cierpi na ciężki zawał serca. Nadaje się tylko oddział intensywnej terapii, gdzie musi otrzymać surowicę miłości.

 Uśmiech ukochanej osoby z rana, to coś to sprawia, że zwykły dzień zaczyna się o niebo lepiej.

 Rewolucja XX wieku zabija to, co zostało z Boga w samych zasadach.

 Nie sztuką jest dowalić słabszemu i pokazać jaki to JA jestem silny i wielki. Sztuką jest pomocną dłonią i dobrym słowem postawić drogowskazy na lepsze życie.

 Im człowiek bardziej staje się podobnym do Boga, tym jest szczęśliwszym.
A podobniejszym do Niego jest ten,
który ukochał jedną mrówkę, niż ten, który znienawidził cały świat.