O, ty moja piękna, moja wspaniała katastrofo...
Są tacy, co trzymają tajemnice w słoikach...
Nie można przecież wciąż
być uprzejmym i towarzyskim.
Po prostu nie można nadążyć.
Nie masz pojęcia... tu się tak niewiele dzieje... A my tak dużo marzymy...
Para nieśmiałych oczu pod strzechą włosów, tak właśnie wyglądają ci, z którymi nikt się nie liczy.
Czy to nie przyjemne mieć kogoś, kto tęskni i chodzi, i czeka, i czeka?