Czasem stojąc z boku, widzi się więcej.
Czasem może aż za wiele.
Słuchaj mnie uważnie, panie Garron, bo właśnie mówię ci, że cię kocham.
- Bo ci tak zostanie. [...]
- Słucham?
- Leżysz tam z buzią pomarszczoną jak zużyta chusteczka. Mówią, że jak powieje ostry wiatr, to taka mina może zostać człowiekowi już na zawsze [...] A wtedy przestanę cię kochać.
Wynter wybuchnęła śmiechem.
Słuchaj mnie uważnie, panie Garron,
bo właśnie mówię ci, że cię kocham.