Świat jest jak książka, którą każde pokolenie pisze na nowo. My, ludzie, jesteśmy jak literami, które na przemian odradzają się i znikają. Nie ma tu stałości, tylko ciągła zmiana, i to jest piękne.
Społeczeństwo działa na zasadzie zasobów odnawialnych: pokolenia giną, lecz ludzie są wiecznie młodzi. Na starość się umiera, ale na śmierć się nie kończy, bo śmierć jest początkiem nowego pokolenia.
Kobieta ma w sobie moc, o której mężczyźni często nawet nie mają pojęcia. To one dają życie, to one kształtują przyszłe pokolenia. Są jak rzeźbiarze, którym powierzono najcenniejszy materiał, jakim jest człowiek.
Każde drzewo, każda gałązka, każdy liść i źdźbło trawy, wszystko to ma swoje tajemnice, niewidzialne dla naszych oczu, dziedzictwo niezliczonych pokoleń, spisanie ich, zrozumienie, to nasze powołanie
Traktuj młodszych tak, jak chciałbyś być traktowany przez starszych.
Jeśli jeden syn wstąpi do klasztoru, to dziewięć pokoleń pójdzie do nieba.
Po upływie pięciu pokoleń ginie zarówno dobra, jak i zła sława.
Ale przecież my pamiętamy. A po nas pamiętać będą kolejne pokolenia.
Piękno jest iskrą, która zapala się, gdy mimo odległości lat zetkną się nagle z sobą dwa różne pokolenia. Jest burzeniem chronologii i buntem wobec czasu.