Wszystko, co nas spotyka, możemy potraktować jako szczęście. Niemniej zależy to od nas, czy umiemy w tym dostrzec szansę na rozwinięcie skrzydeł.
Życie jest ciągłym wehikułem czasu, niosącym nas przez chwile pełne ekstazy i stagnacji. Przeżywanie tego jest zarówno przywilejem, jak i obowiązkiem każdego człowieka.
Czasami spotykamy personę, której nie potrafimy zapomnieć, nawet jeśli na to byśmy chcieli. Są takie osoby, które z zostają w duszy na zawsze. Wpływają na nią jak na rzekę, której nie da się cofnąć z powrotem do źródła.
Czas jest najważniejszym składnikiem życia. Człowiek, który nie zrozumie tego, nigdy nie rozumie niczego.
Cierpienie jest najgłębszą rzeczywistością naszego życia. Nie ma człowieka, który by nie cierpiał. Cierpienie nam towarzyszy od kołyski po grób. Odczuwamy je na różne sposoby, z różną mocą. Jest w naszym życiu jak cień, którego nigdy nie możemy się pozbyć.
Nauczyłem się, że nie ważne, co ludzie mówią o tobie. Ważne jest to, co ty mówisz o sobie. Nauczyłem się, że nie ważne, ile rzeczy posiadasz, wszystko jest tymczasowe. Ważne jest to, co masz w sercu.
Non hoc obstat, quod dicitur, obstat; sed quod verum est, istud maxime obstat: ‘Deus meus, quarto errorem meum videris, et nihil agis?’. Quo modo nihil ago? Non ego feci caelum, et terram, et mare, et omnia quae in eis sunt?
Nie wystarczy umieć odróżniać to, co istotne, od tego, co jest tylko pilne. Przez całe życie najważniejsze jest to, co wcale nie jest ani ważne, ani pilne
Cierpienie to najgłębszy korzeń, z którym musimy się zmierzyć. To ono kształtuje nasze wnętrze, to ono buduje nasze siły.
Czas jest jedynym rzetelnym krytykiem, a jednocześnie najwytrwalszym i najzacieklejszym kibicem twojej indywidualności. To on nieustannie zapisuje twoje myśli, działania i uczucia, będące wyrazem twojej osobowości.
Czas jest najważniejszy na świecie, bo to jest sposób, w jaki nasze doświadczenia są uporządkowane. Ale to, co nazywamy czasem, jest tylko iluzją. Chociaż jest nieuchronny, nie jest na to dowodu.
Ludzie są dziwni. Mając czas, marnują go, potem gdy już go nie mają, desperacki próbują zatrzymać to, co nie zatrzymuje się nigdy.