(...) jakby codzienna znajomość zwalniała nas z uważności na szczegóły.

 Może rzeczywiście dopiero po ciężkim kryzysie człowiek poznaje siebie naprawdę, może trzeba dostać w kość, żeby zrozumieć, czego właściwie chce się od życia.

 Praca uodparnia na ból.

 Życie to ciągłe powtarzanie, dłuższe lub krótsze, tak samo jak jedzenie i sen. Za każdym razem, kiedy o tym myślę, to zawsze dochodzę do tego samego wniosku, długiej nieskończoności.

 Czy za karę, że nie wierzę w duszę, nie mam duszy?

 Życie jest walką, ale na jasność ducha wpływa, jak ta walka jest wysnuta: czy paszczą smoka, czy wiankiem laurowym.

 Żyć to być stronniczym.

 Można dać bardzo dużo i serce zranić, a można bardzo malutko i serce rozradować, jakby skrzydła komuś przypiąć do ramion...

 Potykam się o słowa i jestem zaskoczony, że opuszczają usta we właściwym porządku.

 Różnica między wielbłądem i człowiekiem – wielbłąd może pracować przez tydzień nie pijąc; człowiek może przez tydzień pić nie pracując.

 Chcesz się żenić? Winszuję, ale nie zazdroszczę.