Dlaczego czasami tak trudno jest rozmawiać? Zamiast prośby o wyjaśnienie serwujemy chłodne spojrzenia. Zamiast żartu - milczenie. Potrzebujemy rozmowy jak dobrego jedzenia, a dobrowolnie wybieramy emocjonalna anoreksję. W środku wszystko krzyczy: mów do mnie! Obejmij mnie! Kochaj mnie! A jedyne co wychodzi z naszych ust, to słowa nie mające żadnego znaczenia.
Początki są nagłe, ale także podstępne. Zakradają się z boku, trzymają się w cieniu, czają się, nie rozpoznane. A potem eksplodują.
Ludzie, którzy otwarcie pokazują swoje uczucia, ani nie są głupi, ani naiwni. Wręcz przeciwnie są tak silni, że nie potrzebują masek.
I pamiętajcie, Rzymianie, jedyne, czego możemy się obawiać, to Galowie!
Życie jest jak rower. Aby utrzymać równowagę, musisz się poruszać. Często najtrudniejszym aktom odwagi nie towarzyszy żadna piorunująca fanfara. To raczej te ciche chwile, kiedy patrzymy prawdzie w oczy i decydujemy się ją przyjąć.
Robota mnie podwyższa, a kiedy jestem podwyższony, lepiej robię.
Często ludzie szczerzy są odbierani przez otoczenie jako niemili. Wszystko przez powszechne zakłamanie i oczekiwania wielu ludzi, że będziesz mówić to co chcą usłyszeć. Ludzie szczerzy mają znacznie mniejsze grono znajomych jednak jest ono oparte na solidnych fundamentach.
Dawało jej to podstawy do chełpienia się, że jest w mieście najlepszą babcią w łóżku.
Świadome uczenie się jest możliwe wtedy, gdy osoba aktywnie szuka kłopotów.
Negatywne przekonania będą torpedować wszelkie wysiłki podejmowane w tym kierunku.
