Każde życie powinno mieć swoją mapę.

 Boję się zmian, a jednocześnie mam wielką ochotę przeżyć coś nowego.

 Usta zamykają się wtedy,
gdy mają do powiedzenia
coś ważnego.

 Nie ze mną, Wills. Nie pozwolę Ci upaść.

 Umrę zadowolona. Zrobiłam, ile w mojej mocy. Wierzę, że przeżyłam życie, jak należy.

 Życie jest za krótkie, żeby je planować.

 W życiu potrzeba trzech składników: słońca, punktu widokowego i zakwasów.

 Wbrew potocznemu mniemaniu cierpienia przywiązują nas, przygważdżają do życia: są to nasze cierpienia, pochlebia nam możność ich wytrzymywania, zaświadczają one o naszym statusie bytów, nie zaś widm. A tak gwałtowna jest duma z cierpienia, że przewyższa ją tylko duma z cierpień już doznanych.

 I właśnie radość, którą daje pomaganie cierpiącym jest Mocą, która ich leczy.

 Potrzeba czasu i wysiłku, by coś stworzyć, ale w jednej chwili wszystko może się rozpaść jak zamek z piasku.

 Tak drzemie we mnie wiele książek, lepszych i gorszych, najrozmaitszych. Zdania, słowa, akapity i wersy, niczym niespokojni sublokatorzy, nagle budzą się do życia, wałęsają się samotnie albo rozpoczynają w mojej głowie hałaśliwy dialog, którego nie potrafię uciszyć.