[...] tragedia nie jest karą lecz wyzwaniem.

 Tęsknota za człowiekiem
to najgorsza kara jaką
można dostać od życia.

 Tańcz tak, jakby nikt na ciebie nie patrzył.

 Niewielu ludzi wykorzystuje drzemiące w nich możliwości – większość jest jak ukryte studnie, z których nikt nigdy nie zaczerpnął wody.

 Ludzie silni nie idą na kompromis, a po arbitraż sięgają wtedy, gdy czują się słabi.

 Są takie drogi, które należy
pokonać w ciszy i samotności.

 Wiedziała, że będzie to trudne, ale nic, co cenne, nie przychodzi łatwo.

 Historia jest świadkiem czasów, światłem prawdy, życiem pamięci, nauczycielką życia.

 Samotność jest dziwną towarzyszką w łóżku.

 Dziękczynienie jest nadprzyrodzonym kluczem do nieba.

 Jedynym czarem przeszłości jest to, że minęła.