Półprawdy są więcej warte od kłamstw.

 Nosimy góry w kościach za życia i stajemy się nimi po śmierci.

 I co ty na to, Dandy? Pomyślał z samozadowoleniem.

 Ludzie nie pamiętają tego, co mówisz czy robisz, ale jakie uczucia w nich wzbudzasz.

 Życie to nieustanne podejmowanie decyzji. Najtrudniejsze z nich to te, które musisz podjąć sam, wiedząc, że nikt inny nie jest w stanie Cię zastąpić.

 Żadna znajomość nie jest na tyle doskonała, aby nie można było się poznać jeszcze lepiej.

 Co jest normalne? Normalny człowiek całe życie nie czyni tego, co chce czynić. Tak bardzo uwielbia obowiązek. Im bardziej udaje mu się nie być sobą, tym więcej zarabia. Osiągając sześćdziesiąt pięć lat człowiek normalny idzie na emeryturę. Teraz ma czas dla siebie, lecz siebie niestety zapomniał.

 Ale cóż mogłem powiedzieć, przerażała mnie tą swoją chęcią życia.

 Życie. Takie piękne, a jednocześnie takie ciężkie.

 Życie to nie jest nic innego jak ciągły ciąg zmian. Stawań się czymś innym każdego dnia nowym, zmiana jest jedyną stałą w życiu.

 Gapimy się w telefony zamiast w oczy albo gwiazdy. Siedzimy w kieszeniach innych zamiast siedzieć za rękę z bliskimi. Zaglądamy w czyjeś życia zamiast w głąb siebie. Za dużo narzekamy, obgadujemy za mało słuchamy, współczujemy. Wolimy drwić, wyśmiewać zamiast pomagać, pocieszać. Podstawiamy nogę zamiast wyciągać rękę. A później się dziwimy, że ten świat jest taki zły, tyle że ten świat to... My. (Elżbieta Bancerz - Dusza zaklęta w słowa)