Dopóki idziemy, jest w porządku.

 Być może Bóg chciał, abyś poznał wielu złych ludzi, zanim poznasz tego dobrego, żebyś mógł go rozpoznać, kiedy on się w końcu pojawi.

 Plotki, nawet prawdziwe, są jak płomienie: odetnij dostęp tlenu a zamigocą i zgasną.

 Ludzie boją się śmierci, bo nie umieją cenić życia.

 Może rzeczywiście dopiero po ciężkim kryzysie człowiek poznaje siebie naprawdę, może trzeba dostać w kość, żeby zrozumieć, czego właściwie chce się od życia.

 Ludzie kłamią głównie po to, żeby zachować twarz.

 Cała wielka literatura opowiada o moralności.

 To był logiczny wybór.

 Nie ma nic trudniejszego, niż pożegnania. To trochę jak śmierć.

 Tylko od życia można się życia nauczyć i żadna pedagogika tej nauki nie zastąpi. Jedynie żyjąc, człowiek uczy się żyć, a każdy, kto się rodzi, musi tę naukę zaczynać od ABC.

 Jeśli kłamstwo płynęło z dobroci serca, nie było w nim nic złego.