Dostojność nie zależy od tego, jak wysoko jesteśmy, ale od tego, jak wysoko latają nasze marzenia. To jest prawdziwa mądrość, którą powinniśmy zrozumieć.
Wielu ludzi, doświadczonych, znakomitych, może pójść z tobą do pewnego miejsca. Ale tam, gdzie chcesz w końcu dojść, możesz wejść tylko ty sam.
I tak z nami było, jak z tym zbożem. To zielone, to takie szczęścia od ziarenka, a to złote... to cicha radość, gdy już dojrzało. Co nas czeka po złotych barwach?
Dopuki masz śmierć za sobą, każdy kto cię spotka, weźmie cię za zwycięzcę, bo ludzie od zawsze boją się tego, co nieznane. W ich oczach jesteś jak Król - bo tylko Król w każdym dniu staje oko w oko ze śmiercią.
Ach, co to był za stary król! Nie boi się niczego na świecie i jest zawsze tak smutny, jakby właśnie pogrzebał swoją żonę. Zna tylko jedną historię o księciu, który przyszedł, żeby go uratować, ale już tego nie pamięta. Nie zna innej bajki. I jeszcze nie wie, że najważniejsze historie o miłości są jak dobre bajki: są głębokie, są prawdziwe i zawsze kończą się dobrze.
Czyż to nie wspaniałe, że nikt nie musi czekać ani chwili, by zacząć poprawiać świat? Czyż to nie strasznie mądrze zrozumiane przez Piękną Śpiącą?
Gdyby ludzie byli tak do siebie dobrzy jak te zwierzęta w leśnej społeczności, nie byłoby wojen, nienawiści i zła. Każdy żyłby dla siebie, ale i dla innych.
Słonko świeci dla wszystkich, ale nie każdemu świeci ciepło. Kwestia tego, jak potrafimy skorzystać z tego, co nam daje. Tylko ci, którzy potrafią radować się drobnostkami, potrafią zauważać, jak wspaniałym jest darem życie.
Zawsze jest jakiś królowi potrzeba, aby był bardziej sprawiedliwy, zawsze jest współczujące serce, które czeka na okazję, aby pomożeć innym. Zawsze jest rybak, który słucha morza, i zawsze jest morze, które oznajmia mu swoje sekrety.
Mimo całej swojej dzikości, bestia była przerażająca, a jednocześnie hermetyczna. Każdy kto patrzył w jej oczy, widział w nich ponurą, głęboką samotność.
